Programowanie numeryczne i programowanie maszynowe, w XX w, wspierane było przez komputery o małej wydajności obliczeniowej w stosunku do dzisiejszych komputerów.

Nie chciałbym się tak pomylić jak Bill Gates, mówiąc, że w XXI w wystarczy nam 128MB pamięci RAM.

Algorytmy opracowane na modelach, które w selekcji mogły opierać się co najwyżej na klasyfikatorach granicznych. Jak w algebrze Boole’a. Jesteś po tej albo po tej stronie, innej możliwości nie ma. Były szybkie w działaniu i niezawodne.

Obecnie w XXI w. takie podejście do programowania jest nieuczciwe.

Dlaczego?

Jeżeli, mamy już do dyspozycji nanotechnologie i osiem rdzeni, to implementowanie im prostego klasyfikatora granicznego, jest okradaniem użytkowania z możliwości, jakie na tacy podaje mu współczesna krzemowa technologia.

Z drugiej strony medalu, jednak z pustego i Salomon nie naleje .

Współczesne programowanie to musi być, ze względu na konieczność uwzględnienia wielu atrybutów na raz, wspólne działanie wielu ludzi a w przyszłości ludzi i maszyn.