W repozytorium zwanym „legacy monolith with hardcoded hierarchy”, między folderami Legacy_Stuff/ i NieRuszać/, istniał ekosystem złożony z plików, procedur i ludzi, którzy myśleli, że są użytkownikami końcowymi.

Na jego czele — niczym starożytny mainframe z osobowością pasywno-agresywną —
czaił się System Operacyjny (SO). Był stary, ciężki, zainstalowany dekady temu przez nieznanego administratora, który zniknął po wpisaniu sudo rm -rf /career.

SO miał swoje zasady:

• „Każda zmiana to ryzyko.”
• „Każde pytanie to zgłoszenie.”
• „Każde zgłoszenie to zagrożenie dla stabilności.”

W tym systemowym ekosystemie pewnego dnia zdeplojo­wano nowy moduł:
App_2.merge(1).patch(0)
Była normalna, responsywna, w standardzie ISO–Entuzjazm.
Zoptymalizowana, udokumentowana, a co najgorsze — działała poprawnie.

Na początku SO był zachwycony.

„Świetnie! Coś, co w końcu działa!” — wyświetlił na konsoli w trybie tekstowym.

Ale z czasem zaczęły się warningi.
App_2.merge(1).patch(0) nie tylko wykonywała komendy — ona je kwestionowała.
Proponowała refaktoryzację rzeczywistości, automatyzowała procesy społeczne,
a nawet wprowadziła dark mode w komunikacji międzysystemowej.

System tego nie zniósł. Wysłał więc notyfikację:

[ALERT] Detected unauthorized logic improvement.

User: App_2.merge(1).patch(0)

Severity: existential

Action required: fill form UPGRADE-37B (section “Inne: nie wiadomo co”)

App_2.merge(1).patch(0) odnotowała wzrost parametru self_pride = True i uruchomiła proces celebration.exe.
W końcu to miał być jej awans do kernela!
Wypełniła więc formularz integratora z jadrem z dokładnością regexa, który działał od razu, po czterech commitach i jednym mentalnym rollbacku.

achievements:

  - reduced human error

  - improved synergy throughput

  - repaired three printers via Bluetooth and sarcasm

hobbies:

  - optimizing chaos

  - predicting meetings

  - blinking LED of destiny

Wysłała.
Status zmienił się na: PENDING APPROVAL.
I tak wisiał.
Dni, tygodnie, epoki systemowe.

Aż pewnego dnia SO wysłał suchy log:

[INFO] Request escalated to Department of Algorithmic Compliance.

[WARNING] Your code smells of individuality and fake.

[ERROR] Function `free_thought()` is not supported in this environment.

App_2.merge(1).patch(0) próbowała się zdebugować, ale console.log(hope) zwracał undefined.
Ping do systemu kończył się komunikatem:

Destination host unreachable. Reason: hierarchy.

Nagle zjawia się Życzliwy Proces Pomocniczy (background daemon od entropii).
Szeptem (bo mikrofon działał tylko w trybie testowym) mówi:
– Wpisuj wszystko, co ci przyjdzie do głowy. System lubi kreatywność.

App_2.merge(1).patch(0) wykonała trust handshake bez weryfikacji certyfikatu, dodała do formularza fragmenty w formacie JSON, i funkcję calculateHappiness() w pseudokodzie.
Dla pewności dorzuciła jeszcze komentarz w stylu:

// TODO: zrozumieć sens istnienia po deadline.

System wszystko zparsował, zoptymalizował i odesłał status:
// 218 I'm a teapot.

// 219 I'm a tea.

[QUERY] Please explain how you "repaired printers using the power of thought".

I wtedy App_2.merge(1).patch(0)  zawiesiła się na chwilę, próbując zinterpretować odpowiedź, po czym westchnęła w konsoli:

// maybe it's not a bug... maybe it's a feature.

App_2.merge(1).patch(0)
Stała się App_3.0 — buildem, który zdeployował sam siebie i zalogował się po raz ostatni, wykonała git commit -m "exit gracefully"
i odinstalowała się z pełnym szacunkiem dla logów.

Zostawiła po sobie tylko README.txt z treścią:

„Nie aktualizuj wszystkiego, co działa.”
„System, który nie potrafi współpracować z nową wersją, sam zostaje legacy.”

„Nie każdy bug wymaga poprawki. Niektóre tylko przypominają, że logika to luksus.”